دل ما را نیز مانند گنبد طلایی ات طلایی کن

«دل ما را نیز مانند گنبد طلایی ات طلایی کن.

ای سلطان دلها به صحن دل ماو از آن روی رضـا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودی پیامبران خدا و امامان پس از او بود و همگان، خواه مخالفان و خواه همراهان به او خشنود بودند»

مگر نه این است که ما ایرانیان هرچه داریم از برکت وجود توست.

مگر نه این است که حال غریب را جز غریب نمی فهمد که ما همه غریبیم . ما سالهاست دلهامان را به پنجره چوبی کرمت گره زده ایم . و تو چه سخاوتمندانه گره می گشایی.

ما مگر آغوشی گرمتر از بارگاهت می شناسیم که به آن پناه ببریم ؟ و تو چه صابر، زکی، ولی، فاضل، وفی، صدیق، رضی و رضـــایی که همه را می پذیری.تو غریب با همه کس آشنا یی ،تو رفیق زائر بی دست و پایی.

یا معین الضعفاء یار غریبان چه چشمها که بینایت شدند و چه دلها که راضی گشتند از رضــا.

ا ایرانیان در قطعه ای از بهشت خوش آمدی.